«ابومنصور دقيقي»، شاعري مورد احترام و موفق در دربار «امير منصور يکم ساماني» بود. شاعران در آن دوره، اغلب تحت حمايت يکي از طرفداران ثروتمند خود بودند، اما يک شاعر دربار تا زماني که موفق به جلب رضايت پادشاه مي شد، مي توانست درآمد بسيار بيشتري نسبت به سايرين به دست آورد. شاعر دربار، ابيات خود را براي جاودانه کردن نام و کارهاي پادشاه به کار مي گرفت و در عوض، پاداش هاي گرانبهايي دريافت مي کرد. در آن زمان، علاقه اي بيش از پيش نسبت به تاريخ و افسانه هاي ايران به وجود آمده بود و به همين خاطر، «امير منصور يکم» دستور خلق اثري بلندپروازانه درباره ي تاريخ، افسانه ها و داستان هاي بومي ايران از ابتداي زمان تا عصر کنوني را صادر کرد.
«دقيقي» به انجام اين کار مشغول شد و متني قديمي تر از عصر «ساسانيان»، به نام «خداي نامگ» (يا «خداي نامه») را به کار گرفت. «دقيقي» حدود هزار بيت از کتابي را خلق کرد که قرار بود با عنوان «شاهنامه» به پادشاه ارائه شود، اما کشته شدن او توسط يکي از خدمتکارانش، باعث توقف خلق کتاب شد. مانند «رودکي»، آثار اندکي از «دقيقي» باقي مانده اما ابيات باقي مانده نشان مي دهد او به سبکي کاملا رسمي، و مرسوم در آثار حماسي مي نوشته است. «دقيقي» بيش از هر چيز به خاطر آغاز کردن اثري شناخته مي شود که بعدها، باعث جاودانگي نام «ابوالقاسم فردوسي» شد.
