«خواجه شمس الدين محمد حافظ شيرازي» در شهر شيراز و احتمالا در خانواده اي تحصيل کرده به دنيا آمد، اما اطلاعات اندکي از زندگي او—صرف نظر از ارجاعات موجود در آثارش—وجود دارد. «حافظ» به خاطر ارائه ي بينش هاي منحصر به فرد و پيام هاي معنوي ژرف، به عنوان يکي از برجسته ترين شاعران ايراني در تمام اعصار شناخته مي شود. او از آثار همه ي شاعران ذکر شده در بالا الهام مي گرفت، به خصوص «سنايي»، «عطار»، «مولوي» و البته «نظامي» که عشق را اصلي ترين ارزش در هستي انسان قلمداد مي کرد. گفته مي شود که «حافظ» قرآن را از بر بود و عرفان «صوفي گري» را به عنوان ابزاري براي شناخت «محبوب» (خدا) به کار مي گرفت.
