«ابوعبدالله جعفر بن محمد» که بيشتر با تخلصش «رودکي» شناخته مي شود، شاعر دربار «امير نصر دوم ساماني» بود؛ پادشاهي که احترام زيادي براي «رودکي» قائل بود و ثروت قابل توجهي به او بخشيد. اگرچه اغلب گفته مي شود «رودکي» اولين بار در دربار «امير نصر ساماني» نام خود را مطرح کرد، اما آثار به جاي مانده از او آشکار مي کند که او در زمان پدر «امير نصر»، يعني «امير احمد ساماني» نيز شاعري مورد احترام بوده است. اين جايگاه و مقام، به خاطر استعداد و توانايي کم نظير «رودکي» در تسلط بر تمامي قالب هاي شعر در آن زمان به او تعلق گرفته بود.
ابيات اندکي از او به جاي مانده (تنها 52 اثر از حدود بيش از يک ميليون بِيتي که شاعرانِ پس از او به آن ها اشاره کرده اند) اما همين تعداد اندک نيز آشکار مي کند که «رودکي» شاعري بسيار چيره دست بوده که مي توانسته عواطف پيچيده ي انسان را به شکلي ساده اما تأثيرگذار به تصوير بکشد. «رودکي» به خاطر خلق مفهوم «ديوان» و گسترش قالب هاي ادبي در شعر، از جمله «غزل»، «قصيده» و «رباعي»، به شکل گسترده به عنوان «پدر ادبيات فارسي» در نظر گرفته مي شود.
